در مورد کشمش کیلویی تنها دو گزارش برای ارزیابی کیفیت رژیم غذایی هنگام مصرف این میوه‌های خشک در کودکان انجام شد.
اولین مورد، در سال 2012، نشان داد که مصرف میان‌وعده کشمش قبل از غذا مصرف انرژی را کاهش می‌دهد و منجر به افزایش دریافت انرژی تجمعی در کودکان 8 تا 11 ساله نمی‌شود.
این کودکان به طور تصادفی تنقلات آزاد (کشمش، انگور، ترکیبی از بادام و کشمش، یا آب) یا درمان ثابت 150 کیلوکالری دریافت کردند. هر دو درمان با یک وعده غذایی پیتزای آزاد 30 دقیقه بعد دنبال شدند.
هم میان‌وعده کشمشی با کالری ثابت و آزاد، مصرف پیتزا (و بنابراین غذا) را در مقایسه با کنترل آب کاهش می‌دهد و اشتها را نیز کاهش می‌دهد.
ارتباط بین مصرف کشمش و غذاهای حاوی کشمش با دریافت مواد مغذی و کیفیت رژیم غذایی در کودکان و نوجوانان 2 تا 18 ساله را بررسی کردند.
این مطالعه نشان داد که مصرف‌کنندگان کشمش به طور قابل‌توجهی دریافت روزانه بالاتری از فیبر غذایی (22.9٪)، پتاسیم (16٪) و منیزیم (11.6٪) و مصرف کمتر قند اضافه شده (19.1٪) و چربی تک غیراشباع (9.2-٪) داشتند.
چربی کل (-5.1٪) در مقایسه با افراد غیر مصرف کننده. مصرف کنندگان غذاهای حاوی کشمش نیز نتایج مشابهی داشتند. علاوه بر این، مصرف کل میوه، میوه کامل و غلات کامل برای هر دو گروه در مقایسه با افراد غیر مصرف کننده به طور معنی داری بیشتر بود. در نتیجه، کیفیت کلی رژیم غذایی در میان مصرف کنندگان کشمش یا غذاهای حاوی کشمش بهتر بود.
مطالعاتی که در بزرگسالان یافت شد، هورمون‌های اشتها و سیری را ارزیابی کردند. پپتید-1 شبه گلوکاگون (GLP-1) و پپتید بازدارنده معده (GIP) هورمون‌های پپتیدی دستگاه گوارش هستند که به نام اینکرتین نیز شناخته می‌شوند و باعث ترشح انسولین پس از مصرف گلوکز در افراد سالم می‌شوند.
گرلین یک هورمون گوارشی محرک اشتها است. یک مطالعه تفاوت های قابل توجهی را برای گرلین و GIP مشاهده کرد که سطوح آنها پس از کشمش در مقایسه با مصرف گلوکز کمتر بود.
مطالعه دوم نشان داد که غلظت لپتین و گرلین پلاسما در مصرف‌کنندگان کشمش و همچنین در افرادی که قدم‌های بیشتری در روز پیاده‌روی می‌کردند، افزایش یافت.
همچنین با پیروی از رژیم غذایی گیاهی سرشار از غلات کامل، آجیل و کشمش خشک شده در آفتاب، احساس سیری افزایش یافت.
