حتی برای هواپیما، ترکیب شیلنگ بنزین متری خاص همیشه یک مصالحه بود – بنابراین همیشه در طول زمان تحلیل می‌رود. برای حمل و نقل هوایی، این مشکلی ندارد.
زیرا شیلنگ همیشه پس از یک بازه زمانی تعیین شده قبل از بروز هر گونه آسیب جدی تعویض می شود. اما این همچنین به این معنی است.
که حتی در دوران شکوفایی شیلنگ هواپیمای مبتنی بر گاز CPE با اکتان بالا، هرگز برای استفاده طولانی مدت، نامحدود و در بزرگراه ایده آل نبود.
اگر تا همین اواخر به نظر می رسید که حتی در یک راننده خیابانی روزانه از شیلنگ سیاه ذخیره قطعات بهتر عمل می کند، در درجه اول به دلیل تکنیک های ساخت با کیفیت بالا، از نوع هوافضا، مقاومت بالای نوار ضد زنگ در دمای بالا و فشار عملیاتی بسیار پایین تر در مقایسه با هواپیمای اصلی بود.
کاربردها (به عنوان مثال، تا 1000 psi در یک هواپیما در اندازه شیلنگ -6 یا -8، در مقایسه با کمتر از 100 psi حتی در یک برنامه تزریق سوخت خودرو).
اما در دهه گذشته همه چیز رو به پایین رفت. شیمی سوخت از زمانی که شیلنگ اصلی برای مقاومت در برابر گازهای هوایی با اکتان بالا و سوخت جت ساخته شد، به شدت تغییر کرده است.
گاز خیابان با افزودنی های عجیب و غریب و اکسیژن ها دوباره فرموله شد. گاز اصلاح شده می تواند تا 15 درصد اتانول داشته باشد و E85 (حدود 85 درصد اتانول) در غرب میانه رایج است.
کار به جایی رسیده است که حداقل 23 ترکیب مختلف گاز خیابانی منطقه ای وجود دارد. دم کرده همچنین می تواند به صورت فصلی متفاوت باشد، و هر ایالتی در وهله اول کنترل های کیفی سختی را اعمال نمی کند.
برخی از مخلوط ها حداقل مشکلاتی را ایجاد کرده اند، اما برخی دیگر – به ویژه آنهایی که دارای اتانول و سایر افزودنی های ساینده هستند – باعث تخریب شدید ترکیب لاستیکی می شوند.
